Prigodom obilježavanja godišnjice smrti Antoni Rendića Ivanovića u Santiagu je 11. veljače objavljen prigodni tekst:
Toga dana svi smo stekli pravog prijatelja
Osvaldo Maya Cortés: Santiago, 11. veljače 2025.
Dana 13. veljače 1993. Antofagasta je bila potresena. Odlazak don Antonija Rendića Ivanovića pogodio je zajednicu koja ga je gotovo jedno stoljeće smatrala uzornim stanovnikom Antofagaste.
Prošla su više od tri desetljeća. Svijet se promijenio, ali divljenje prema ovom čovjeku, pristiglom iz Sutivana, s drugog kraja Sredozemlja, nije oslabilo – naprotiv, samo je raslo. Živio je u književnoj Antofagasti, među velikanima pisane riječi. Jedan od njih mi je rekao: ‘’Don Antonio je književnik s najviše objavljenih naslova u lokalnoj književnosti.” To ga čini vrijednim poštovanja, ne zbog broja objavljenih stranica, već zato što je svaku svoju knjižicu i brošuru osobno darivao kolegama i poštovateljima.
Od svojih prvih objava pa sve do posljednje, u njegovu djelu prisutna je snažna duhovnost koja i danas pronalazi nove poklonike. Njegova je poezija intimističkog izraza, često tumačena kao religiozna. Da bismo je preciznije označili – ako je to uopće moguće – mogli bismo je, slijedeći španjolskog književnog teoretičara Cristóbala Cuevasa, svrstati u područje Duhovne književnosti, budući da se taj pojam tradicionalno odnosi na dvije klasične discipline ‘’Puta savršenstva”, a to su Askeza i Mistika.
Poezija don Antonija donosi iznenađenja i potrebno je vrijeme da bi se u potpunosti razumjela. No ono što se odavno zna jest da ‘’Ljubav prema Bogu” igra ključnu ulogu u ovoj vrsti duhovne poezije. Tu ljubav – ‘’jer ljubav su i vjera i nada” – neprestano pjeva i ‘’Ivo Serge”, obogaćujući je svojom osobitom osjetljivošću. To je ljubav koja se shvaća kao neprestano usavršavanje – na dobrobit pojedinca i cijeloga čovječanstva. Sam don Antonio nam poručuje:
“Zašto, Gospodine, zašto ta žudnja,
zašto ta muka da se s Tobom sjedinim još i više?
Zar ljubav nije već sama ta potraga,
ta čežnja – što srce mi dijeli –
da s Tobom budem, u vječnosti?”
Književnost sjevera Čilea imala je privilegij imati autora koji je svoj umjetnički život posvetio poeziji religioznog nadahnuća. Važno je istaknuti tu činjenicu u društvu gdje ekstremizmi često zasjenjuju istinske vrijednosti koje, posvećene općem dobru, pružaju ruku onima kojima je pomoć bližnjih najpotrebnija.
U svemu što je dosad rečeno, u jednostavnom ponavljanju riječi koje sam već ranije posvetio don Antoniju Rendiću, krije se i objašnjenje naslova ove ‘’Papirnate svjetiljke”. Po zakonu života, don Antonio nas je napustio, ali u Antofagasti i u dalekim krajevima ostaje neosporna istina:
‘’Toga dana svi smo stekli pravog prijatelja.”
Tekst prevela: Branka Bezić Filipović
Ese día todos ganamos un Buen Amigo
Osvaldo Maya Cortés: Santiago, 11 de febrero de 2025.
El 13 de febrero de 1993, Antofagasta estaba conmocionada. El deceso de don Antonio Rendic Ivanovic afectaba a una comunidad que durante casi un siglo lo consideró como un antofagastino ejemplar.
Más de tres décadas han transcurrido. El mundo ha cambiado, pero la cariñosa admiración por este personaje venido desde Sutivan, en el otro extremo del Mediterráneo, no ha disminuido sino que se ha incrementado. Vivió en el Antofagasta literario de grandes figuras. Una de ellas, me dijo: “Don Antonio es el escritor con más títulos editados de la Literatura local.” Hecho que lo honra, no por la cantidad de páginas editadas, sino porque cada uno de sus pequeños libros y fascículos, los obsequió personalmente a sus colegas y admiradores.
Desde sus primeras publicaciones hasta la última de ellas, hay una gran espiritualidad que sigue ganando adeptos. Su poesía es de sello intimista que, a veces, suele identificarse como religiosa y que para rotularla con cierta propiedad –si fuera posible tal cosa–, siguiendo al español Cristóbal Cuevas, debiéramos incluir en el ámbito de la Literatura Espiritual, en tanto este concepto sirve para referirse fundamentalmente a las dos disciplinas clásicas del “Camino de Perfección”, es decir, la Ascética y la Mística.
La poesía de don Antonio depara sorpresas y es tiempo el que se requiere para entenderla. Lo que, desde siempre se ha adelantado es que el “Amor a Dios” sirve de mucho para esta modalidad de poesía espiritual. Este “Amor a Dios” –“porque amor es la fe y la esperanza” — , es cantado reiteradamente por “Ivo Serge” con el sello que aporta su particular sensibilidad. Amor que se entiende como perfectible para bien de uno y todos los hombres. Es él, don Antonio, quien nos dice:
“¿a qué este afán, Señor, a qué el tormento
de fundirme contigo más y más?
¿Acaso no es amor este buscarte,
esta inquietud –que el corazón comparte-
de estar contigo, por la eternidad?”
La Literatura nortina tiene el privilegio de contar con un autor que dedicó su vida artística a la poesía de raigambre religiosa. Es conveniente realzar este hecho en una sociedad donde ciertos extremismos avasallan realidades que atentas al bien común, sólo vienen a tenderle una mano a quienes más necesitan de sus prójimos.
En lo dicho hasta este punto, simple reiteración de viejas páginas que dediqué a don Antonio Rendic, hay una explicación para el título de esta “Linterna de Papel”. Por una ley de vida, se fue don Antonio, pero en Antofagasta y en lejanos lugares: “ESE DÍA TODOS GANAMOS UN BUEN AMIGO”.
